Muziek en schilderkunst

'' Je moet echt wel blind zijn om te ontkennen dat Rothko een subtiel, gevoelig colorist is. Hij heeft een voorkeur voor sonore akkoorden die stralen en sterven met de rijke, rigide statigheid van lang aangehouden orgelakkoorden''. - Stuart Preston.

Zowel in de muziek als in de schilderkunst spreek je van kleuren, lijnen, contrasten, dynamiek en compositie. Dat is natuurlijk niet toevallig. Muziek is een abstracte, subjectieve kunstvorm. Het kan een onderwerp hebben, maar nooit een concreet onderwerp. Hiermee wil ik zeggen; muziek kan geen landschap verbeelden, enkel de ervaring van een landschap. Toen Mark Rothko dit concept begon toe te passen in de schilderkunst werd hij in eerste instantie niet begrepen. Hij was op dit gebied in zijn tijd (rond 1950) een pionier. Rothko's kunst vormde een grens en, net als daarvoor Mondriaan's kunst, tevens een nieuw begin: de opkomst van een nieuw tonalisme.

Rothko's schilderijen verbeelden niet een melancholische of droevige of vrolijke situatie, ze verbeelden melancholie, droevigheid en vrolijkheid. Het schilderij hierboven (Zonder titel, 1959) toont je misschien hoe melancholie eruit ziet. En hoe melancholie klinkt? Zo natuurlijk: